Sołectwa
SOŁECTWO SULIKÓW
Ogół mieszkańców sołectwa Sulików stanowi samorząd mieszkańców wsi Sulików, kolonii Sulików Podgórze. Sołectwo Sulików jest jednostką pomocniczą, którego mieszkańcy wspólnie z innymi sołectwami i mieszkańcami Gminy Sulików tworzą wspólnotę samorządową Gminy Sulików. Organizację i zakres działania sołectwa określa statut sołectwa uchwalony przez Radę Gminy Sulików.
Powierzchnia obrębu 880,21 ha z czego 3,57% stanowią lasy, zaś tereny zainwestowane to około 10%. W centrum sołectwa skupiona jest większość urządzeń i obiektów infrastruktury społecznej (Urząd gminy Sulików, Gminny Ośrodek Kultury, ochotnicza straż pożarna, place zabaw, szkoła, kościoły, bank, handel i inne usługi). Na skrzyżowaniu ulic Wojska Polskiego i Św. Teresy usytuowany jest Gminny Ośrodek Zdrowia.
Sołtys: Lucyna Cieślak
Rada Sołecka:
Kazimiera Kalinowska
Tadeusz Baranek
Zofia Pachnik
Andrzej Kuś
SOŁECTWO BIERNA
Ogół mieszkańców sołectwa Bierna stanowi samorząd mieszkańców wsi Bierna, Bierna Nowoszyce. Sołectwo Bierna jest jednostką pomocniczą, którego mieszkańcy wspólnie z innymi sołectwami i mieszkańcami Gminy Sulików tworzą wspólnotę samorządową Gminy Sulików. Organizację i zakres działania sołectwa określa statut sołectwa uchwalony przez Radę Gminy Sulików.
Powierzchnia obrębu to około 592,60 ha, w tym tereny zainwestowane - ok. 55 ha, lasy - 46 ha. Zabudowa o charakterze zagrodowym skupiona głównie wzdłuż drogi powiatowej nr 123 88 i gminnej 029, z rozproszonymi po całej wsi usługami - punkt wymiany butli gazowych, szkoła podstawowa z boiskiem wielofukcyjnym, placem zabaw, sklep spożywczy, ochotnicza straż pożarna, plenerowe miejsce spotkań z drewmnianą altaną i boiskiem do gry w piłkę koszykową.
Sołtys: Genowefa Wilczak-Raczak
Rada Sołecka:
Helena Twardowska
Mieczysław Czachor
Sabina Guzowska
Krystyna Krupa
Maria Krawczyk
Dorota Warchał
Anna Turkowska
Miejscowość Bierna jest to wieś łańcuchowa leżąca w górnym biegu rzeki Czerwona Woda, początki jej lokowania na prawie niemieckim sięgają XIII w. Słowo „borno” w języku staro-serbołużyckim oznaczało bagnisty, moczarowaty teren. W dokumentach datowanych na koniec XV w. nazwa wsi zapisywana była jako Berne, (1533) Berna, (1563) Bernaw. Tuż po wojnie przez krótki okres miejscowość nazywano Czerwoną Wodą. Wiosną 1427 r. miejscowość została spustoszona przez husytów, którzy maszerowali w kierunku Lubania. Bierna podobnie jak większość okolicznych miejscowości mocno ucierpiała w wyniku wojny trzydziestoletniej. W roku 1647 w Biernej istniał dwór z folwarkiem, 16 gospodarstw kmiecych, 3 młyny, 26 gospodarstw zagrodniczych, 8 gospodarstw chałupniczych i 2 rzemieślników. Liczne epidemie szalejące w czasie wojny przyczyniły się do strat wśród mieszkańców wioski. W połowie XVII w. we wschodniej części wioski powstała mała kolonia zamieszkana przez czeskich egzulantów, która obecnie nosi nazwę Nowoszyce. W 1780 r. religijni emigranci założyli kolejną osadę o nazwie Wielichów. Osadnictwu wsi towarzyszył rozwój tkactwa płóciennego, w połowie XIX w. pracowało tu 180 krosien tkackich. Chałupnicy - tkacze zajmowali się głównie wytwarzaniem bawełny, przez co produkcja lnu stała się mniej popularna. W połowie XIX w. Biernej powstała pierwsza szkoła, która w wyniku niszczącego żywiołu - powodzi 40 lat później uległa całkowitemu zniszczeniu.
Obecny budynek szkoły podstawowej pochodzi z 1882 r. W XIX w. we wsi funkcjonował browar, 4 młyny wodne, 2 olejarnie, cegielnia, tartak oraz bielarnia. Przyglądając się ówczesnym właścicielom miejscowości na podkreślenie zasługuje fakt, że od XV do XVIII w. niepodzielnie rządzili Bierną Hobergowie. W późniejszym czasie Bierna bardzo często przechodziła z rąk do rąk. Ciekawostką jest fakt, że w Biernej urodził się Jan Krystian Altnicol uczeń i zięć Jana Sebastiana Bacha. W historię miejscowości wpisało się jedno z najtragiczniejszych wydarzeń - powódź powstała w wyniku kilkugodzinnych ulewnych deszczy (14 czerwca 1880 r.). W trakcie powodzi rzeka Czerwona Woda zniszczyła doszczętnie 12 gospodarstw domowych, 76 poważnie uszkodziła, śmierć poniosło 18 mieszkańców w tym pięcioro dzieci. W XIX wieku Bierna wraz z koloniami - Nowoszyce i Wielichów, liczyła 229 domów i aż 1725 mieszkańców. Dla porównania w 1939 roku w Biernej mieszkało 864 mieszkańców.
SOŁECTWO MIEDZIANA
Powierzchnia obrębu wynosi 1.215,63 ha, z czego prawie 60% stanowią użytki rolne (689 ha), 38% lasy (460 ha), a tereny zainwestowane to tylko 5% ogólnej powierzchni (ok. 61 ha). Zabudowa przeważnie zagrodowa, skupiona w większości wzdłuż drogi powiatowej nr 123 88. Usługi skupione - dwa sklepy spożywcze, kościół, boisko sportowe, remiza OSP, plac zabaw. W granicach administracyjnych obrębu Miedziana znajdują się także przysiółki: położony na północny-wschód od zainwestowania wsi Jabłoniec oraz na południowy-zachód - Łowin. Organizację i zakres działania sołectwa określa statut sołectwa uchwalony przez Radę Gminy Sulików uchwałą nr IX/73/03 Rady Gminy Sulików z dnia 25 czerwca 2003 r.
Ogół mieszkańców sołectwa Miedziana stanowi samorząd mieszkańców wsi Miedziana. Sołectwo mała Wieś Górna jest jednostką pomocniczą, którego mieszkańcy wspólnie z innymi sołectwami i mieszkańcami Gminy Sulików tworzą wspólnotę samorządową Gminy Sulików.
Sołtys: Paulina Pitala
Rada Sołecka:
Elżbieta Olechowska
Katarzyna Kowcik
Katarzyna Ostapiuk
Anna Klimowicz
Miedziana to wieś łańcuchowa usytuowana jest w południowej części Wzgórz Zalipiańskich, rozciągająca się wzdłuż górnego biegu rzeki Czerwona Woda. W pierwszych źródłowych dokumentach miejscowość nosi nazwę Kopphir (XV w.), Kopper (1430) ostatecznie Küpper. Nazwa ta najprawdopodobniej pochodziła od czeskiego wyrazu „kipry”, który oznacza szybki rwący potok. Później rzeka otrzymała nową nazwę - Czerwona Woda. Pierwsi osadnicy po II wojnie światowej utworzyli nazwę Piastowo czy też Piastów. Od co najmniej XIV w. miejscowość należała do zgorzeleckiego okręgu sądowego. Z racji sąsiadowania z Czechami miejscowość ucierpiała podczas wojen husyckich. W marcu 1476 r. w wyniku celowego podpalenia przez Hansa von Ölssnitza wieś została doszczętnie spalona. Z początkiem XV w. Miedziana trafia w ręce Albrechta von Hoberga, po jego śmierci na jakiś czas swoją siedzibę przenosi do niej jego syn - Krzysztof. Bracia Adam i Joachim von Eberhardt postanowili w 1546 r. podzielić wioskę na dwie części Miedzianą Dolną i Górną. Pierwszą władał Adam, znajdował się w niej folwark, dwa młyny, 10 zagród kmieciowych, 5 chałupniczych. Joachim zaś zawładnął górną częścią w której mieszkało 15 kmieci, 13 zagrodników i 8 chałupników. Dawni mieszkańcy Miedzianej w większości byli bartnikami specjalizując się głównie w hodowli pszczół leśnych. Z początkiem XVI w. wioska słynęła z różnorodnej działalności rzemieślniczej, pierwszego szewca wymienia się w dokumentach już w XVI w, później pojawili się cieśle, kowale i krawcy. Większy rozwój rzemiosł miał miejsce po zakończeniu wojny trzydziestoletniej, osiedleni w Miedzianej uchodźcy religijni czescy i śląscy zajmowali się przede wszystkim tkactwem. Po roku 1765 na cześć panującego dziedzica Neu Gablenzutworzona została kolonia nazywana w latach przedwojennych Kramarzowką, a obecnie nosi nazwę Jabłoniec. W Miedzianej zachował się jeden z najpiękniejszych we Wschodnich Łużycach typowo barokowych kościołów wiejskich z XIV w. Pierwotnie pw. Wszystkich Świętych, a obecnie św. Piotra i Pawła. Po II wojnie światowej w Miedzianej osiedlili się przede wszystkim przesiedleńcy z Kresów wschodnich z okolic m.in. Lwowa, Przemyślan, Lidy i Brzeżan. Co ciekawe w latach 40 i 50 XX w. w Miedzianej znajdowała się siedziba Gminy obejmującej poza Miedzianą wsie: Bierną, Wielichów i Radzimów. Liczba mieszkańców wsi łącznie z Jabłońcem w XIX w. sięgała 1099, zaś w 1919 roku w Łowinie, Miedzianej, Jabłońcu żyło 844 ludzi.
SOŁECTWO MIKUŁOWA
Powierzchnia obrębu - 677,78 ha, lasy zajmują 10 % (ok. 68 ha), użytki rolne 77 % (ok. 515 ha), a tereny zainwestowane 11 % (ok. 80 ha). Zabudowa dość rozproszona, w większości zagrodowa z niewielką ilością usług - zakłady kamieniarskie, sklep spożywczy, świetlica wiejska, remiza OSP i boisko sportowe. We wschodniej części wsi obiekty dawnego zespołu pałacowo-parkowego z końca XVIII wieku, wykorzystywane później przez PGR. Na północ od terenów zainwestowania wiejskiego znajduje się jedna z największych w kraju rozdzielni elektroenergetycznych 400/220/110/20 kV - GPZ „Mikułowa”. Teren obrębu Mikułowa przecina gęsta sieć napowietrznych linii elektroenergetycznych najwyższych i wysokich napięć (400, 220 i 110 kV), co powoduje znaczne ograniczenia w zagospodarowaniu terenów obrębu. Organizację i zakres działania sołectwa określa statut sołectwa uchwalony przez Radę Gminy Sulików uchwałą nr IX/73/03 Rady Gminy Sulików z dnia 25 czerwca 2003 r.
Ogół mieszkańców sołectwa Mikułowa stanowi samorząd mieszkańców wsi Mikułowa. Sołectwo Mikułowa jest jednostką pomocniczą, którego mieszkańcy wspólnie z innymi sołectwami i mieszkańcami Gminy Sulików tworzą wspólnotę samorządową Gminy Sulików.
Sołtys: Anna Marczyk
Rada Sołecka:
Jan Szejbach
Dorota Dominikowska
Agnieszka Łacinowska
Katarzyna Gawęda-Białostocka
Andrzej Sudomlak
Mikułowa leży na Wysoczyźnie Siekierczyńskiej, początki wsi nazywanej w 1740 r. Nickelsdorf sięgają XIII w. Po II wojnie światowej wieś nazywano Mikołajów i Nikorsk. Na przełomie XI i XII w. rozpoczęła się niemiecka kolonizacja tych terenów. Sprzyjało temu objęcie władzy na terenie Górnych Łużyc przez Marchię Miśnieńską. Wieś jest położona na starym trakcie łączącym Żytawę z Lubaniem. Podczas wyprawy Wielkiej Armii Napoleona na Rosję zarządzono ulepszenie drogi i obsadzenie jej topolami, od tego czasu na terenach Łużyc sadzono te drzewa wzdłuż dróg. W XIV i XV wieku Mikułowa stanowiła własność mieszczan zgorzeleckich i dzieliła się na Mikułowę Dolną i Górną. Pod koniec XV w. spadkobiercy mieszczan sprzedali Mikułowę Dolną dla szpitala św. Ducha w Zgorzelcu. Założycielem Mikułowej Górnej w XVI w. był Maciej von Salza. Z końcem XVIII w. powstała szkoła ludowa, zbudowano 2 młyny wodne. We wsi funkcjonowała też piekarnia, mieszkańcy trudnili się tkactwem bawełny i wydobywaniem torfu. W 1865 r. w pobliżu miejscowości zbudowano kolej żelazną (Zgorzelec-Lubań). Wybudowano również stację kolejową, pocztę i restaurację. Na skrzyżowaniu dróg Mikułowa-Zgorzelec mieścił się budynek Urzędu Celnego, który obsługiwał klientów przekraczających granicę z Cesarstwem Austro-Wegierskim w Zawidowie. W 1923 r. nastąpiła elektryfikacja sieci kolejowej, którą wojska sowieckie zniszczyły w 1945 r. Na początku XX w. powstały dwie restauracje i karczma z salą widowiskową oraz mleczarnia. Po zakończeniu II Wojny Światowej na teren wsi przybywają osadnicy m.in. wysiedleńcy z kresówwschodnich, z okolic Oszmiany, Brześcia nad Bugiem oraz Rohatynia. W 1960 r. na terenie wsi zostaje oddana do eksploatacji rozdzielnia elektroenergetyczna. Była pierwszą w Polsce rozdzielnią pracującą na napięcie 400 kV. Po modernizacji jest to jedna z ważniejszych stacji łączących systemy energetyczne między Polską, Czechami i Niemcami. W 1994 r. na terenie Mikułowej powstała Stacja Uzdatniania Wody, z której cała gmina jest zaopatrywana w wodę. W 1939 r. wieś liczyła 330 mieszkańców, w 2002 r. - 318.
SOŁECTWO MAŁA WIEŚ DOLNA
Ogół mieszkańców sołectwa Mała Wieś Dolna stanowi samorząd mieszkańców wsi Mała Wieś Dolna. Sołectwo Mała Wieś Dolna jest jednostką pomocniczą, którego mieszkańcy wspólnie z innymi sołectwami i mieszkańcami Gminy Sulików tworzą wspólnotę samorządową Gminy Sulików.Organizację i zakres działania sołectwa określa statut sołectwa uchwalony przez Radę Gminy Sulików uchwałą nr IX/73/03 Rady Gminy Sulików z dnia 25 czerwca 2003 r.
Powierzchnia obrębu to około 340,69 ha, z czego tereny zainwestowane to 6,5 % (23 ha), a lasy - zaledwie 1 % ogólnej powierzchni terenu. Tereny zainwestowane i zagospodarowane grupują się wzdłuż drogi powiatowej nr 12309. We wsi znajduje się plac zabaw z silownią zewnętrzną, piekarnia.
Sołtys: Adam Czesnakowski
Rada Sołecka:
Grażyna Fudala,
Tomasz Cepowski
Jarosław Wojnarowski
Agnieszka Bieńkowska
Mała Wieś Dolna to miejscowość o bardzo rzadkiej w naszym regionie zabudowie łańcuchowej o flamandzkim charakterze. W pierwszej połowie XIII w. przybyli tu koloniści, którzy budowali domy tylko po jednej stronie drogi, ze względu na mokradła znajdujące się po przeciwległej stronie, ciągnące się wzdłuż rzeki Czerwona Woda. Na zachód od drogi powstał łanowy układ pól. Najprawdopodobniej dzięki takiemu rozmieszczeniu zabudowy wsi zawdzięcza ona swoją pierwszą nazwę - Halbendorf (Półwieś). W 1813 r. we wsi podczas wojen napoleońskich, mieszkańcy wspólnie z dziedzicem baronem von Rechenbergiem musieli przygotować kwatery i żywność dla 22 generałów, 228 oficerów, 5679 podoficerów i szeregowców oraz 3662 koni. Poprzez nieostrożność francuskich i włoskich żołnierzy we wsi wybuchł pożar, w wyniku którego spłonęły dwa gospodarstwa. W pierwszej połowie XIX wieku w Małej Wsi Dolnej istniało rozbudowane rzemiosło, działało tu 4 szewców, 4 krawców, 19 tkaczy, 2 piekarzy i rzeźnik. Ponadto we wsi funkcjonował folusz, tartak, cegielnia oraz duży browar, eksploatowano torf i bazalt. W 1921 r. znaczna część wsi została przyłączona do Sulikowa. W 2012 r. Małą Wieś Dolną zamieszkuje 161 mieszkańców. Położona w kotlinie rzeki Czerwona Woda Mała Wieś Górna została osiedlona w XIII w. przez niemieckich kolonistów. Wieś początkowo nazywano Krowim Ogonem, ze względu na jej mały obszar. Wieś nazywano Kuczail (1373 r.), Kuczayle (1429 r.), Kwehezayl (1491). W drugiej połowie XVI w. ówczesny właściciel wsi Paweł Siegmund nazwał wieś Półwieś Górna (Oberhalbendorf). Zaraz po II Wojnie Światowej posługiwano się prowizoryczną nazwą Półpice Górne. W 1373 r. właścicielem Małej Wsi Górnej był równoczesny właściciel Sulikowa Henczil Jon von Gersdorf. W pierwszej połowie XV w. Nikel von Gersdorf z Kunowa sprzedał wieś Albrechtowi von Hoberg. Następnie przez około 150 lat wieś należała do zgorzeleckich mieszczan. W 1565 r. Małą Wieś Górną posiadł doktor medycyny Paweł Siegmund. Z początkiem XVII w. Wilhelm von Liedlau osiedlił pierwszych chałupników zajmującym się tkactwem lnianym, które przetrwało do połowy XIX w. Na skutek wojny trzydziestoletniej pięć gospodarstw zagrodniczych opustoszało. Dzięki napływowi egzulantów z okolic Frýdlantu a następnie ze Śląska straty w ludności zostały uzupełnione. W 1845 r. Małą Wieś Górną zamieszkiwało 263 mieszkańców, a w 1946 r. (w tym 126 Niemców i 122 Polaków).
SOŁECTWO MAŁA WIEŚ GÓRNA
Ogół mieszkańców sołectwa Mała Wieś Górna stanowi samorząd mieszkańców wsi Mała Wieś Górna. Sołectwo mała Wieś Górna jest jednostką pomocniczą, którego mieszkańcy wspólnie z innymi sołectwami i mieszkańcami Gminy Sulików tworzą wspólnotę samorządową Gminy Sulików. Organizację i zakres działania sołectwa określa statut sołectwa uchwalony przez Radę Gminy Sulików uchwałą nr IX/73/03 Rady Gminy Sulików z dnia 25 czerwca 2003 r.
Powierzchnia obrębu - 264,90 ha, lasy zajmują 3 % powierzchni ogólnej (8,80 ha), a tereny zainwestowane to ok. 16 ha (6 %). Zabudowa w przeważającej większości zagrodowa, skupiona wzdłuż drogi powiatowej 12340. Na terenie wsi znajduje się Centrum Rękodzielnictwa i plac zabaw.
Sołtys: Magdalena Maszko-Dziuruń
Rada Sołecka:
Beata Maroń
Paweł Fąfara
Zenon Kubiak
Łukasz Brząkowski
SOŁECTWO RADZIMÓW GÓRNY I DOLNY
Ogół mieszkańców sołectwa Radzimów Górny stanowi samorząd mieszkańców wsi Radzimów Górny. Sołectwo Radzimów Górny jest jednostką pomocniczą, którego mieszkańcy wspólnie z innymi sołectwami i mieszkańcami Gminy Sulików tworzą wspólnotę samorządową Gminy Sulików. Organizację i zakres działania sołectwa określa statut sołectwa uchwalony przez Radę Gminy Sulików uchwałą nr IX/73/03 Rady Gminy Sulików z dnia 25 czerwca 2003 r.
Powierzchnia obrębu -1028,18 ha, z czego aż 80 % (828 ha) zajmują użytki rolne, lasy 10 % (106 ha), a tereny zainwestowane to zaledwie 8 % ogólnej powierzchni (81,5 ha). Zabudowa rozproszona o charakterze mieszanym, z dużą ilością usług, zakładów rzemieślniczych i niewielkich obiektów przemysłowych rozmieszczonych nieregularnie na terenie całej wsi. W Radzimowie jest w 5 sklepów spożywczych, kościół, boisko sportowe. Poza tym we wsi znajdują się: zakład ogólnobudowlany, usługi dekarskie, a także zespół budynków po byłym PGR. We wsi znajdują się 2 cmentarze - komunalny i przykościelny.
Sołtys: Ewa Wrzeszcz
Rada Sołecka:
Małgorzata Wolanin
Andrzej Młynek
Józef Hołuj
Małgorzata Skórka
Wojciech Jeziorowski
Paulina Wrzeszcz
SOŁECTWO RADZIMÓW DOLNY:
Sołtys: Andrzej Polowy
Rada Sołecka:
Łukasz Bojczuk
Sebastian Wdowikowski
Paweł Hajkowski
Marta Polowa
Wieś położona nad rzeką Czerwona Woda o charakterystycznym łańcuchowym układzie, w XIV w. nazywana Baldramstorff, a w XVI Belmsdorf. Używana przed 1945 r. nazwa Bellmannsdorf po raz pierwszy pojawia się w XVII w., a w II połowie XX w. została przez polskich osadników zmieniona na Lisice. W latach 1411-1429 wieś należała do Michała i Czesława von Gersdorfów i była własnością rodu do II ćwierćwiecza XVI w. Miejscowość w XV w. była wielokrotnie najeżdżana, grupy rycerskie burgrabiów von Dohna z pobliskiego zamku Czocha palili i plądrowali wieś. Radzimów nie był oszczędzany także w czasie trwania wojny trzydziestoletniej, gdzie walczące ze sobą oddziały armii często grabiły miejscowość. W roku 1540 miejscowość została podzielona na Radzimów Dolny i Górny. Dolna część należała do rodu von Salz w XVII w. kupił ją Kacper von Nostitz, a w XVII trafiła w ręce rodziny von Gersdorf. W latach 1781-1784 dwie części miejscowości kupił Karol Wilhelm von Fehrentheil-Gruppenberg, który wybudował wiele nowych domów. Jednakże po śmierci włodarza miejscowość ponownie została podzielona i znalazła się w rękach m.in. rodziny Bissingów. Na koniec XIX w. w Radzimowie funkcjonował tartak, browar, cegielnia, 4 młyny wodne i ok. 84 krosien tkackich. Co ciekawe w I połowie XIX w Radzimowie wydobywano torf, w późniejszych latach miały miejsce próby wydobycia węgla brunatnego. Tuż przed wojną w Radzimowie działała fabryka chusteczek i ferma srebrnych lisów. Pierwsi przybyli po 1945 r. polscy osadnicy byli kresowiakami z okolic Lwowa - m.in. z Hanaczowa, Czyszek, Kopania, Chlebowic Świrskich. Pierwszy kościół-ewangelicki w Radzimowie funkcjonował już w 1346 r. i podlegał proboszczowi Sulikowa oraz dziekanowi zgorzeleckiemu. W XVII w. w ramach gruntownej przebudowy kościoła dobudowano nową wieżę. W obiekt sakralny w XVIII w. wielokrotnie uderzały pioruny i zagrażający zawaleniem został rozebrany w 1803 r. Zachowany w obecnym kształcie kościół pw. Św. Marii Magdaleny został wzniesiony w latach 1804-1806. W 1837 r. w nową wieżę trafia piorun, który ogłusza 13 mieszkańców i zabija 13-letnią dziewczynkę. Pierwszym nauczycielem w wymienianej w roku 1521 szkole był Urban Prynke. Liczba mieszkańców Radzimowa Górnego i Dolnego w połowie XIX w. sięgnęła 1117 osób, zaś w 1939 r. aż 1720.
SOŁECTWA STUDNISKA DOLNE I GÓRNE
Ogół mieszkańców sołectwa Studniska Dolne stanowi samorząd mieszkańców wsi Studniska Dolne. Sołectwo Studniska Dolne jest jednostką pomocniczą, którego mieszkańcy wspólnie z innymi sołectwami i mieszkańcami Gminy Sulików tworzą wspólnotę samorządową Gminy Sulików. Organizację i zakres działania sołectwa określa statut sołectwa uchwalony przez Radę Gminy Sulików uchwałą nr IX/73/03 Rady Gminy Sulików z dnia 25 czerwca 2003 r.
Powierzchnia obrębu - 1 309,44 ha, z czego tereny zainwestowane stanowią zaledwie 8 % (104 ha), lasy 22 % (ok. 293 ha), a użytki rolne 67 % (893 ha). Zabudowa rozproszona, rozmieszczona wzdłuż głównych dróg. Charakter zabudowy mieszany - częściowo są to budynki mieszkalne jednorodzinne, a częściowo zagrodowe. Poza tym we wsi znajdują się kościół z cmentarzem, boisko sportowe, plac zabaw, świetlica wiejska, 2 sklepy przemysłowo-spożywcze.
Sołtys: Katarzyna Moczydłowska
Rada Sołecka:
Andrzej Kowalczyk
Katarzyna Kasza
Jolanta Podhalska
Radosław Tyc
Grzegorz Kolbuch
Joanna Kowalczyk
Anna Sawicka
Zofia Wachowicz
Zofia Figurska
Krystyna Matczuk
Studniska położone na Równinie Zgorzeleckiej to typowa wieś o zabudowie łańcuchowej, założona w latach 1200-1230. Studniska początkowo nazywane Schonenborn (1352), Schönporn (1557), Schönbrunn (1861). Po wojnie funkcjonowała nazwa Stawisk lub Stawisko. Pierwszym opisanym właścicielem Studnisk jest Teodory w Studniskach (Theodoricus in Schonenborn). Od początku XV w. wieś znalazła się w posiadaniu rodu Gersdorfów. Po Hirschbergach dziedzicem Studnisk został Zygmunt von Warnsdorf, potomek starego rodu rycerskiego z Górnych Łużyc, który nie znał granic w swoim okrucieństwie wobec poddanych. Również jego syn Jerzy, który oddziedziczył po ojcu majątek słynął ze złego traktowania poddanych sobie chłopów. Według łużyckiego historyka Mischke, Jerzy został napadnięty przez własnych chłopów uzbrojonych w noże, podczas gdy udawał się na niedzielną mszę. Jego oddana służba stanęła w jego obronie, a trzech oprawców skazano na śmierć na zgorzeleckim rynku. Po tym wydarzeniu skonfiskowano ostrą broń i narzędzia od mieszkańców, które zaokrąglono. W ten sposób „studniskie noże” stały się przedmiotem żartów w okolicy. Wieloletnie bunty chłopów doprowadziły do sprzedania Studnisk dla Fryderyka von Nostiza. Majątek powrócił jednak do syna Jerzego Warnsdorfa - Hansa w 1596 r., który stał się jedną z najzamożniejszych osób na Górnych Łużycach. Ostatnimi właścicielami Studnisk byli hrabiowie Otto i Hans Finck von Finckenstein. W pierwszej połowie XIX w. w Studniskach Dolnych pracowały 2 młyny wodne, olejarnia, tartak, browar, cegielnia, torfiarnia. W Studniskach Górnych funkcjonowały w tym czasie 2 cegielnie, młyn wodny oraz kuźnia. W Studniskach Górnych hodowano owce, a Dolnych głównie bydło. Na przełomie 1945 i 1946 r. w Studniskach osiedlili się kresowiacy z okolic Lwowa, Lidy oraz Trembowli. W 1789 r. w Studniskach Górnych wybuchł ogromny pożar, który pochłonął budynki wraz z całymi zapasami zboża. W maju 1813 r. przez wieś przeszli z wojskiem władcy Rosji i Prus: car Aleksander I i król Fryderyk Wilhelm III, którzy uciekali przed wojskami Napoleona. W XIII w. w Studniskach wybudowany został kościoł pw. Św. Anny, który przebudowano i odrestaurowano w latach 1759 i 1839-1840. W 1845 r. w Studniskach mieszało 1172 osób (Studniska Dolne 760, Studniska Górne 412), w 2002 r. obie miejscowości liczyły 1064 mieszkańców.
Ogół mieszkańców sołectwa Studniska Górne stanowi samorząd mieszkańców wsi Studniska Górne. Sołectwo Studniska Górne jest jednostką pomocniczą, którego mieszkańcy wspólnie z innymi sołectwami i mieszkańcami Gminy Sulików tworzą wspólnotę samorządową Gminy Sulików. Organizację i zakres działania sołectwa określa statut sołectwa uchwalony przez Radę Gminy Sulików uchwałą nr IX/73/03 Rady Gminy Sulików z dnia 25 czerwca 2003 r.
Powierzchnia obrębu - 744,94 ha, lasy to 16 % (130 ha), użytki rolne 75 % (ok. 582 ha), a tereny zainwestowane 6 %(ok. 44 ha). Zabudowa przeważnie zagrodowa lub jednorodzinna, skupiona wzdłuż dróg powiatowych nr 12 390 i 12 352. Usługi nieliczne - sklep spożywczo-przemysłowy, boisko sportowe. Na północny-wschód od zainwestowania wiejskiego - kolonia Studniska Górne, gdzie obok kilku gospodarstw znajduje się duża plantacja choinek.
Sołtys: Ryszard Kurasiewicz
Rada Sołecka:
Andrzej Tyc
Andrzej Radecki
Marta Rędzia
Łucja Topornicka
Stanisław Zielonka
Sylwia Siemiot-Martyna
SOŁECTWA SKRZYDLICE I STARY ZAWIDÓW
Ogół mieszkańców sołectwa Skrzydlice stanowi samorząd mieszkańców wsi Skrzydlice. Sołectwo Skrzydlice jest jednostką pomocniczą, którego mieszkańcy wspólnie z innymi sołectwami i mieszkańcami Gminy Sulików tworzą wspólnotę samorządową Gminy Sulików. Organizację i zakres działania sołectwa określa statut sołectwa uchwalony przez Radę Gminy Sulików uchwałą nr IX/73/03 Rady Gminy Sulików z dnia 25 czerwca 2003 r.
Powierzchnia - 339,08 ha, na co składają się w 92 % użytki zielone (312,4 ha), lasy 1 % (ok. 3 ha) oraz tereny zainwestowane 6 % (ok. 20 ha). Zabudowa ma charakter zwarty, jest skupiona przy drodze powiatowej nr 123 85, dominują budynki zagrodowe z kilkoma parcelami budynków jednorodzinnych. We wsi znajduje się świetlica wiejska orazplac zabaw.
Sołtys: Stanisław Zasadziński
Rada Sołecka:
Wadzicki Stanisław
Jolanta Szczurek
Kornelia Pach
Pierwsza wzmianka o miejscowości Skrzydlice pojawia się w XIV w., a jej nazwa „Cundorf”, (Kundorf) prawdopodobnie pochodziła od nazwiska pierwszego sołtysa czy też sędziego Cunrad bądź Kunter. Przyglądając się dawnym właścicielom Skrzydlic łatwo zauważyć, że byli nimi często ci sami właściciele co leżącego niedaleko Ksawerowa (Świechów). Wioska podobnie jak okoliczne miejscowości ucierpiała w wyniku wojny trzydziestoletniej, z okrucieństwa słynęli na terenie Skrzydlic żołnierze szwedzcy. W XVII w. mieszkańców zdziesiątkowała panująca zaraza. Na początku wojny we wsi funkcjonowało 12 gospodarstw kmiecych, 2 chałupnicze i 3 zagrodnicze, których stan po wojnie diametralnie zmniejszył się do 5 kmiecych i jednego zagrodniczego gospodarstwa. Grupa osiedleńców przybyłych po II wojnie światowej to przesiedleńcy z okolic Brzeżan na Opolu. W 1845 r. Skrzydlice zamieszkiwało 227 osób, w 1939 r.-168, w 2012-143. Jedną z najstarszych miejscowości we wschodnich Łużycach jest wieś Stary Zawidów, która powstała w pobliżu słowiańskiego grodu datowanego na przełom X i XI w. W latach 1250-1260 wybudowany został kościół parafialny pod wezwaniem św. Michała Archanioła. Przy kościele został wybudowany również klasztor franciszkański. Zarówno klasztor jak i kościół został zniszczony w wyniku najazdu husyckiego w 1427 r. Ziemie te w drugiej połowie XVII w. zostają osiedlone przez egzulantów z Frýdlantu i okolic, którzy zaczęli wykupywać opustoszałe gospodarstwa. Na przełomie XVII i XVIII w. Erazm Bernard von Klüx nakazał wybudować przysiółek dla uciekinierów religijnych. Z jego inicjatywy powstał folwark Kamionacz (Kamieniec, przed 1945 r. Steinvorwerk) na wzgórzu od strony Wielichowa. Na początku XX w. znajdujący się u podnóży wsi folusz został przerobiony na elektrownię wodną, dzięki której w energię elektryczną zaopatrywano Stary Zawidów, Zawidów oraz czeskie Habartice. W 1575 r. w Starym Zawidowie urodził się niemiecki mistyk i filozof religii Jakub Böhme, który jest uważany za pierwszego filozofa piszącego w języku niemieckim a nie po łacinie. Böhme mieszkał w Starym Zawidowie do 1599 roku. Początkowo sądzono, że rodzinny dom filozofa znajduje się pod numerem 20, dlatego jego amerykańscy wielbiciele ustawili tam tablicę pamiątkową. W 1861 r. wieś liczyła 646 mieszkańców, w 1919 r. - 547.
Ogół mieszkańców sołectwa Stary Zawidów stanowi samorząd mieszkańców wsi Stary Zawidów, Wielichów, przysiółek Stary Zawidów Kamieniec. Sołectwo Stary Zawidów jest jednostką pomocniczą, którego mieszkańcy wspólnie z innymi sołectwami i mieszkańcami Gminy Sulików tworzą wspólnotę samorządową Gminy Sulików. Organizację i zakres działania sołectwa określa statut sołectwa uchwalony przez Radę Gminy Sulików uchwałą nr IX/73/03 Rady Gminy Sulików z dnia 25 czerwca 2003 r.
Powierzchnia obrębu to 528,18 ha, lasy stanowią 8 % (41,5 ha), użytki rolne 81 % (430 ha), a tereny zainwestowane 10 % (ok. 51 ha). Tereny zagospodarowane zgrupowane są przy drodze powiatowej nr 12387 oraz gminnej 022. Zabudowa ma charakter mieszany - częściowo są to budynki mieszkalne jednorodzinne, a częściowo zabudowa zagrodowa. Niewiele obiektów usługowych - świetlica wiejska, remiza OSP, punkt wymiany butli gazowych.
Sołtys: Mariusz Michalski
Rada Sołecka:
Dobrawa Pająk
Mirosława Pacześ
Piotr Michalski
SOŁECTWA WROCISZÓW DOLNY I GÓRNY
Ogół mieszkańców sołectwa Wrociszów Dolny stanowi samorząd mieszkańców wsi Wrociszów Dolny, Wrociszów Dolny Kolonia. Sołectwo Wrociszów Dolny jest jednostką pomocniczą, którego mieszkańcy wspólnie z innymi sołectwami i mieszkańcami Gminy Sulików tworzą wspólnotę samorządową Gminy Sulików. Organizację i zakres działania sołectwa określa statut sołectwa uchwalony przez Radę Gminy Sulików uchwałą nr IX/73/03 Rady Gminy Sulików z dnia 25 czerwca 2003 r.
Powierzchnia obrębu - 468,70 ha, na co składają się w 80 % użytki rolne (376 ha), 10 % lasy (47,3 ha) i 8 % tereny zainwestowane (36 ha). Zainwestowanie wiejskie skupia się przy przecięciu drogi powiatowej nr 12 319 i gminnych dróg nr 028 i 026. Zabudowa ma zróżnicowany charakter - częściowo są to budynki mieszkaniowe jednorodzinne, częściowo zabudowa zagrodowa. We wsi znajduje się sklep spożywczy i świetlica wiejska.
Sołtys: Wioletta Rynkiewicz
Rada Sołecka:
Grażyna Kowhan
Damian Humeniuk
Tomasz Paprocki
Wrociszów Dolny jest jedną z niewielu zachowanych w naszym regionie wsi o układzie okolnicy, która jako osiedle o charakterze obronnym posiadała zwartą zabudowę wokół położonego centralnie placu. Zabudowa służyła ochronie wsi od strony pól, na noc zamykana była brama wjazdowa. Charakterystyczny dla okolic był staw usytuowany w centralnym miejscu wsi. Obecnie staw znajduje się za budynkiem świetlicy wiejskiej. Pisane źródła z XIV i XV w. informują, że pierwotną nazwą wsi było Rudilsdorff a następnie Rudelsdorf. W 1813 r. we Wrociszowie mieścił się francuski szpital wojskowy. Targi, które odbywały się we Wrociszowie Dolnym w XIX w. były jednymi z najbardziej obleganych. Z początkiem XX w. powstały tu tkalnia, gorzelnia i cegielnia. W 1912 r. oddano do użytku szkołę. Miejscowość po II wojnie światowej nazywała się Piastów Dolny, ludność, która się tu osiedliła przybyła z Wileńszyzny. W roku 1851 Wrociszów liczył około 300 mieszkańców, a w roku 1919-286. Obecnie Wrociszów zamieszkuje 168 mieszkańców. Wieś pochodząca z wczesnego średniowiecza z zachowanym układem typowym dla osiedli słowiańskich. W drugiej połowie XIII w. Wrociszów Górny został przeniesiony na prawo niemieckie. W 1476 r. Wrociszów został zrabowany i spalony przez pana zamku Lembark w Górach Łużyckich - Hansa von Ölssnitz. Z początkiem XVII w. wieś zamieszkiwało 7 kmieci oraz 11 zagrodników - chłopów posiadających niewielki przydział ziemi. Epidemia dżumy panująca w tych okolicach w latach 1630-1636 zdziesiątkowała mieszkańców do tego stopnia, że wieś niemal opustoszała. Zimą 1761 r. we Wrociszowie przebywali portugalscy kirasjerzy i sascy grenadierzy z księciem Sachsem-Gothem. Od XV do XVII w. wieś stanowiła własność rodzin szlacheckich: Von Gersdorf, von Liedlau, von Rindfleisch i von Penzig. Od 1749 r. do 1945 r. wsią władał Karol Gotfryd von Bose i jego spadkobiercy. Po II wojnie światowej do wsi przybyli osadnicy z okolic Wilna i Brasławia. W 1919 r. Wrociszów Górny zamieszkiwało 201 mieszkańców, obecnie w 2012 r. - 160.
Ogół mieszkańców sołectwa Wrociszów Górny stanowi samorząd mieszkańców wsi Wrociszów Górny. Sołectwo Wrociszów Górny jest jednostką pomocniczą, którego mieszkańcy wspólnie z innymi sołectwami i mieszkańcami Gminy Sulików tworzą wspólnotę samorządową gminy Sulików. Organizację i zakres działania sołectwa określa statut sołectwa uchwalony przez Radę Gminy Sulików uchwałą nr IX/73/03 Rady Gminy Sulików z dnia 25 czerwca 2003 r.
Powierzchnia obrębu - 378,58 ha, użytki rolne to 80 % ogólnej powierzchni (376 ha), lasy 10 % (47 ha), a tereny zainwestowane 8 % (36 ha). Przemieszana zabudowa jednorodzinna i zagrodowa zgrupowana jest na skrzyżowaniu drogi powiatowej nr 12 385 z drogą gminną nr 025. We wsi znajduje się sklep spożywczy, świetlica wiejska, remiza OSP oraz boisko sportowe.
Sołtys: Ewangelis Zaras
Rada Sołecka:
Aneta Michalska - Górnicka
Tomasz Sienicki
Dagmara Zaras-Szczurek
Agnieszka Rynkiewicz
SOŁECTWO WILKA BORY
Ogół mieszkańców sołectwa Wilka Bory stanowi samorząd mieszkańców wsi Wilka Bory. Sołectwo Wilka Bory jest jednostką pomocniczą, którego mieszkańcy wspólnie z innymi sołectwami i mieszkańcami Gminy Sulików tworzą wspólnotę samorządową Gminy Sulików. Organizację i zakres działania sołectwa określa statut sołectwa uchwalony przez Radę Gminy Sulików uchwałą nr IX/73/03 Rady Gminy Sulików z dnia 25 czerwca 2003 r.
Powierzchnia obrębu - 584,81 ha z czego na lasy przypada 7 % (43 ha), na użytki rolne 67 % (444 ha), a na tereny zainwestowane 7 % (ok. 46 ha). Zabudowa mieszkaniowa o mieszanym charakterze. Tereny zainwestowane przylegają bezpośrednio do jeziora Witka. W granicach administracyjnych obrębu Wilka znajdują się położony na wschód od wsi Ksawerów oraz na północny-zachód - przysiółek Bory - grupa zwartej zabudowy zagrodowej.
Sołtys: Bożena Chorąży-Uczkiewicz
Rada Sołecka:
Izabela Olechowska
Piotr Zubrzycki
Rafał Wójciak
Serbołużycka wieś z widokiem na Jezioro Niedowskie (Witka) w 1391 roku nazywana Borow, w 1454 r. Borha, w 1616 r. Bore. Po zakończeniu wojny wieś nazywano - Borowo, Bory, Wilka Bory. Wieś traktowana jako część składowa Wilki często miała tych samych właścicieli. W 1348 roku jako właściciela Wilki Bory podaje się Henczila Boraw wywodzącego się z rodu von Hoberg. W 1427 r. roku pół wsi trafia z rąk Jerzego Canitza do Niklina von der Münze. W drugiej połowie XV w. właścicielami wsi byli zaś bracia Jerzy, Bernard i Andrzej von Gersdor a następnie wieś przeszła w posiadanie rodu Penzigów, nieprzerwanie aż 1732 r. W dniu 18 kwietnia 1754 roku we wsi miał miejsce pożar, który pochłonął 2 gospodarstwa kmiece, 4 zagrodnicze i chałupnicze oraz owczarnię. W 1896 r. mieszkańcy wspólnie zakupili sikawkę pożarniczą, która uratowała wieś przed rozprzestrzenieniem się pożaru latem 1904 r. Wieś obecnie zamieszkuje 24 mieszkańców.
SOŁECTWO WILKA
Ogół mieszkańców sołectwa Wilka stanowi samorząd mieszkańców wsi Wilka, Kolonia Ksawerów. Sołectwo Wilka jest jednostką pomocniczą, którego mieszkańcy wspólnie z innymi sołectwami i mieszkańcami Gminy Sulików tworzą wspólnotę samorządową Gminy Sulików. Organizację i zakres działania sołectwa określa statut sołectwa uchwalony przez Radę Gminy Sulików uchwałą nr IX/73/03 Rady Gminy Sulików z dnia 25 czerwca 2003 r.
Powierzchnia obrębu - 584,81 ha z czego na lasy przypada 7 % (43 ha), na użytki rolne 67 % (444 ha), a na tereny zainwestowane 7 % (ok. 46 ha). Zabudowa mieszkaniowa o mieszanym charakterze. Tereny zainwestowane przylegają bezpośrednio do jeziora Witka. W granicach administracyjnych obrębu Wilka znajdują się położony na wschód od wsi Ksawerów oraz na północny-zachód - przysiółek Bory - grupa zwartej zabudowy zagrodowej.
Sołtys: Aneta Bęś
Rada Sołecka:
Zbigniew Rasławski
Katarzyna Pałasz
Zbigniew Bałkota
Edward Głogowski
Franciszek Piecul
Opisana po raz pierwszy w 1361 r. miejscowość Wilka położona jest nad zaporowym Jeziorem Niedowskim zwanym Witką. Nazwa tej słowiańskiej miejscowości pochodzi od serbołużyckiego wyrazu „wjelk” (wilk). Wieś zamieszkiwana przez serbołużycką ludność została zniemczona na przełomie XIV i XV w. W 1399 r. właścicielem wsi był Jon von Hoberg, a w 1414 r. wspomniany wcześniej Kondrad von Hoberg. We wsi w pierwszej połowie XV w. znajdował się folwark, młyn oraz stawy hodowlane. W związku ze śmiercią ostatniego Hoberga z linii Wilka - obłąkanego Krzysztofa wieś zajął król czesko-węgierski Ferdynand I Habsburg. Król przekazał wieś staroście Ulrykowi von Nostitz, który sprzedał ją przed końcem 1546 r. wójtowi klasztornemu w Maryjnym Dole (Marienthal) Adamowi von Penzig, wnukowi włodarzy Pieńska i Puszczy Zgorzeleckiej. Adam dokupując przed śmiercią kolejne włości: Ręczyn, Kostrzynę i Lutogniewice, przekazał ogromny majątek swojemu synowi, który nabywając potem Niedów, Wrociszów Dolny, Spytków i Borów stał się jednym z najbogatszych ziemian na Górnych Łużycach. W 1750 r. ród Penzingów na Wilce wygasł, kolejnymi właścicielami byli m.in. Rudolf Ernest von Kyaw, polski szambelan Jan Karol von Nostitz Drzewiecki. W pierszej połowie XIX w. wsią władała rodzina o polskich korzeniach von Tschirschky-Bögendorff a następnie hrabia Fryderyk Wilhelm von Brühla. W pierwszej połowie XX w. we wsi funkcjonowały 2 cegielnie, a w okresie międzywojennym w stawach hodowano karpie i liny oraz zajmowano się hodowlą bydła. Po zakończeniu II wojny światowej do wsi przybyli osadnicy z województwa tarnopolskiego. W roku 1919 Wilkę zamieszkiwały 324 osoby, w 1939 r. - 287, w 2002 r. - 101 (łącznie z Wilką Bory).
